این چنین است که دانشگاه هرگز خالی از جنبش و مقاومت و اعتراض برعلیه دیکتاتوری نبوده و نخواهد بود. ضروری است به‌طور مختصر به اعتراضات دانشجویی از شروع سال تحصیلی جدید تا پایان آبان مروری شود.
در این مدت بلحاظ کمی ۵۶مورد اعتراض دانشجویی بوده که ۴مورد آن در نیمه دوم شهریور و ۲۱مورد آن در ماه مهر و ۲۹مورد در ماه آبان است.
دانشگاه علیه استبداد و غارت
طبیعی است که با توجه به سانسور و اختناق موجود، این آمار مربوط به اعتراضهایی است که از دیوارهای سانسورحکومتی عبورکرده، اما همین آمار به‌خوبی نشان‌دهنده شور و نشاط انقلابی در دانشگاه علیه استبداد نظام فاسد ولایت‌فقیه و به قول معروف مشت نمونه خروار است.
شماری دیگری از اعتراضات دانشجویی، اعتراض آنها به عدم استخدام و اجرانشدن قرادادهایی است که دانشگاهها با دانشجویان بسته‌اند و هم‌چنین اعتراض به سیاست ضددانشجویی در دانشگاهها.
مهمترین این اعتراضها عبارت بود از اعتراض دانشجویان دانشکده نفت آبادان در روز ۲۵آبان به عدم انجام تعهدات وزارت نفت نسبت به دانشجویان و در این رابطه دانشجویان خواستار استعفای دسته‌جمعی اعضا هیأت‌رئیسه شدند.
یکی از اعتراضات ثابت دانشجویان که طی این مدت تعدادش به ۱۶رسید، اعتراض به کمبود خدمات و امکانات است، کمبودهایی از قبیل نداشتن خوابگاه که در یک مورد دانشجویان خوابگاه دختران دانشگاه بوعلی سینای همدان در نمازخانه مستقر شدند.
در ۱۵مهرماه نشت گاز در خوابگاه دانشجویان دختر دانشکده علوم پزشکی شهر کرد موجب جان باختن یکی از دانشجویان دختر شد که این موضوع موجب خشم دانشجویان گردید، آنها با تجمع اعتراضی در محل این دانشکده اعتراض خود را به این وضعیت ابراز داشتند.
کیفیت بدغذا و نداشتن فضای مناسب آموزشی و اخاذی به اسم شهریه و سایر کمبودهای جدی هم خودش یکی از دیگر از عوامل اصلی اعتراض در دانشگاهها بود.
دانشجویان میهنمان در همبستگی با زندانیان و سایر حرکات اعتراضی هم تجمعات اعتراضی برگزار کردند، از جمله آنها تجمع ۳۰۰نفره دانشجویان روز ۱۲شهریور و دادن بیانیه اعتراضی نسبت به احضار محمود بهشتی لنگرودی و علی نجاتی بود.
دانشجویان دانشگاه صنعتی اراک هم روز ۴مهرماه در حمایت از کارگران اراک اقدام به یک تجمع در محوطه دانشگاه کردند.
اگر چه این اعتراضها بدلایل مختلف شکل گرفته اما ریشه تمامی آنها یکی می‌باشد، و آن هم ایستادگی در برابر رژیمی است که هیچ تعهدی به پیشرفت و ارتقا ء جامعه ایران ندارد، و برای این حاکمیت ضدملی و فرهنگ کش تنها چیزی که مهم است فقط حفظ و ادامه حیات ننگین نظامشان هست امری که قطعاً دانشجویان همراه با سایر اقشار مردم ایران، نخواهند گذاشت که محقق شود.