بحران رکود تولیدی و اقتصادی در دیکتاتوری فاسد آخوندی در منطق طبیعی خود به تعطیلی هزاران واحد صنعتی و تولیدی راه برده است.
درحالیکه رژیم آخوندی تلاش دارد تا در سایه ویروس کرونا از دادن آمار و ارقام واقعی در این زمینه خودداری نماید، اما داده های قطره ای در پاره ای رسانه های حکومتی سخن از ابعاد بسیار بالا برای این ابر بحران را دارند.
برای نمونه خبرگزاری حکومتی ایلنا ( ۱۷ فروردین ۱۴۰۰) به نقل از وزیر اسبق صمت و کار اعتراف کرده است: «در حال حاضر ۵۰ هزار میلیارد تومان دارایی واحدهای تولیدی به دلیل تعطیلی آن‌ها بر زمین مانده و همچنین ۱۰ هزار واحد تولیدی مدفون شده در کشور داریم که حتی تابلوی آن‌ها تبدیل به آهن قراضه شده است».
بکار گیری واژه هایی مانند «مدفون شدن» نیزکه ترجمان همان ورشکستگی و تعطیلی گسترده می باشند، به یقین از جمله ابتکارات دستگاه تبلیغاتی رژیم برای مخدوش نمودن ابعاد بحران در بخش های تولیدی و صنعتی می باشد.
این وضعیت نه تنها در بخش های «کوچک و متوسط» مشهود بوده، بلکه به صنایع بزرگ و بسیاری از کارخانه های سابقا سود ده نیز راه برده است. برای نمونه باید به تعطیلی کارخانه های قدیمی مانند ارج، یخچال سازی، ماشین سازی ، موزائیک سازی، صنایع دستی، چرم ، نساجی، دامداری، فرش بافی و حتی در بخش های مواد غذایی اشاره نمود تا بدین سان پازل این بحران برای تمامی بخش های صنعتی و تولیدی روشن تر گردد.
این گزارش در ادامه به سوء مدیریت و عدم اختصاص بودجه برای راه اندازی واحد های صنعتی رابطه اشاره و سپس می افزاید: «همچنین بنابر اعلامِ «سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی» ۴۸ هزار و ۸۱۲ واحد صنعتی در کشور به بهره‌برداری رسیده‌اند که ۸ هزار و ۷۳۲ غیرفعال هستند. بر اساس ارزیابی این سازمان، کمبود نقدینگی علت اصلی این امر به‌حساب می‌آید که موجب تعطیلی ۷۶ درصد از واحدهای صنعتی شده است
به یقین یکی از تبعات این ظروف مرتبطه همان رشد و نمو ابعاد بیکاری در رژیم آخوندی می باشد که تبعات مستقیم خود را بر معیشت و زندگی میلیون ها خانوار کارگری و زخمتکش باقی گذاشته است.
بنابراین گزارش ابعاد هراس ازبیکاری درمیان کارگران بحدی است که بسیاری از آنان به اذاء عدم دریافت ماه ها حقوق مزایای، همچنان حاضر به ادامه فعالیت های شغلی خود می باشند.
شاخص مهم برای این بحران همان سوء مدیریت، غارت و استثمار اقشار ضربه پذیر از سوی رژیم آخوندی و باند های مافیای در بخش های کارگری است.
این گزارش ضمن اذعان به این واقعیت می افزیاد: «شاید اگر ۱۰ سال زودتر سیل‌بندی پیش روی بحرانی که سیفی از آن صحبت می‌کند، قرار می‌دانند، امروز زنجیره صنعت رها نمی‌شد و کارگران بیشتری را قربانی نمی‌کرد».
همبستگی ملی