دوستان عزیز که از سراسر جهان در آنجا گرد آمدهاید! بهطور خاص آلبانیاییها و پناهندگان ایرانی، و از همه مهمتر، میهمانان عالی ما، بهویژه رهبر ما، خانم رجوی که یک زن است، به همه شما خوشآمد میگویم. امروز روز جهانی زن است. شما در آلبانی و تیرانا، یعنی در کشوری آزاد با یک دموکراسی جوان هستید.
ما قوی هستیم و در مهماننوازی و تعهد آلبانی شریک هستیم، و با یکدیگر متحدیم. این برای همگی ما بسیار مهم است، که کسانی در کنار پناهندگان بایستند. باید به یاد داشته باشیم اشرفیان همان پایداری که سالها قبل میکردند را ادامه دادند. اول در اشرف و سپس کمپ لیبرتی، و حتی محیط استقرار خود را تغییر دادند، با گل، با گیاهان، و همه جا را سرسبز کردند. به سختی میتوانم تصور کنم چگونه به چنین نقطهیی رسیدند، اما بالاخره آن را تغییر دادند. این یک نمونه و نماد است و یک اقدام نمادین در دورانی سرشار از دشواریها بود.
اما اجازه دهید بگویم امروز روز جهانی زن است، اما برای من روز انسانیت است که ارزش دارد. امروز، مهمترین و والاترین زن که در میان ما است، رهبر ما و نه تنها جامعه ایرانیان خانم رجوی است. او در حال مبارزه برای حقوقبشر، برای عزم و اعتماد بهنفس زنان، برای آزادی است، و بهرغم همه سرکوبها هرگز تسلیم نمیشود. او خیلی هم رنج کشیده ولی کماکان به تلاشهای خود برای نجات انسانها ادامه میدهد.
امروز ما دور هم جمع شدهایم تا این نوع سرکوبیها و تبعیضها را فراموش نکنیم؛ فراموش نکنیم که بسیاری در تبعید دور از ملت و سرزمینی که در آن زاده میشوند بهسر میبرند. این وظیفه ما و تعهد انسانی ما است، با همه چالشها و شرایط تهدیدی که امروز در آن هستیم، باید بایستیم و بر علیه آنها بجنگیم. بنابراین، سخنان کوتاه خود را با خوشآمدگویی به شما به پایان میرسانم و باید بگویم ما به یکدیگر تعلق داریم و همراه یکدیگر میجنگیم. نه با سلاح بلکه با روح و نحوه افکار خود، و با ترویج امید برای زندگی انسانها. با تشکر.