بروز فاجعه های زیست محیطی در رژیم غرق در فساد آخوندی که به یقین با پیشگیری و برنامه ریزی های پایه ای قابل کنترل می باشند، اکنون در منطق خود دو استان دیگر کشور را به زیر آب فرو برده است.
سخن از راه افتادن سیل عظیمی در استان های سیستان و بلوچستان می باشد که تاثیرات مخرب آن بر مردم فقیر و دردمند این بخش از میهن امان به عیان قابل لمس است. انتشار تصاویر کشاورزان فقیر و تهی دست که تمامی دارایی خود را با بروز سیل از دست داده اند، به یقین بر اعصاب و وجدان هر انسانی فشار مضاعف وارد می کند.
این وضعیت زیست محیطی صد البته ناشی از سالها سیاست های مخرب رژیم است که بعوض هزینه کردن برای زیر بناها و شبکه های آب رسانی و عمرانی کشور، صدها میلیارد دلار را برای ساخت بمب اتمی، جنگ طلبی، تروریسم و یا برنامه های موشکی بر گردن جامعه ایران گذاشته اند.
یک گزارش حکومتی (خبرگزاری دولتی ایسنا ۲۳ دی ۱۳۹۸) در گزارشی از جمله اعتراف می کند: «سیل در سه روز گذشته خسارت های شدیدی به دار و ندار مردم و زیرساختهای جنوب سیستان و بلوچستان وارد کرده؛ از جمله آنکه دار و ندار مردم دلگان، نیکشهر، خاش، دلگان، کنارک، سراوان، دشتیاری چابهار، زراباد، کنارک و بزمان روستاهای اطرافشان را با خود برده و مزارع موز و محصولات کشاورزی را نابود کرده است».
براین اساس گزارش شده که در بخش های بزرگی آب و برق قطع گردیده و مردم با قحطی و گرسنگی و کمبود دارو و دوا دست و پنجه نرم می کنند.
بحران زیست محیطی در رژیم غارتگر آخوندی هر روز شتابان تر و ابعاد نوینی بخود میگیرد. این واقعیت که حاکمیت همواره و در چنین مواقعی «در خواب» بسر می برد، دیگر برای ایرانیان بهینه شده است.
در نبود بودجه های عمرانی، عرق ملی و بی تفاوتی، وجود باند های مافیایی جنگل، زمین، هوا، آب و یا خاک اکنون بخش های بزرگی از این دو استان سابقا زرخیز به برهوت تبدیل شده و غیر مسکونی می باشند.
بروز توفان های شنی که بعضا تا هفته ها بطول می انجامد، نبود زیربناهای ساختاری، خدماتی و نیز خیل عظیم مهاجرت مردم منطقه به شهرهای بزرگ، از دیگر مصائب مردم در سیستان و بلوچستان می باشند. نبود چشم انداز برای حداقل های زندگی، تعطیلی واحد های صنعتی کارخانه ها، عدم اختصاص بودجه برای طرح های عمرانی، بروز بیکاری گسترده، امنیتی نمودن ایندو استان کشور و یا عدم تمایل حکومت برای ورود به هرگونه بازسازی در این مناطق از جمله دلائل مهاجرت گسترده کشاورزان و مردم فقیر و تهی دست این خطه می باشند.
یک نماینده حکومتی دررابطه با «خواب بودن» رژیم در مواقع بحرانی اینگونه اذعان کرده است: «۵۰۰ روستا و شهر و شهرستان به هیچ راهی دسترسی ندارند و خیلی از روستاهای سیستان و بلوچستان زیر آب رفتند و امکانات محلی پاسخگوی این مشکلات نیست. دولت باید موضوع را پیگیری کند و به مشکل مردم در ایام سیل و خسارت توجه شود».
همبستگی ملی