در پنجاهمین سالگرد فقدان دکتر محمد مصدق، پیشوای نهضت ملی ایران برای برقراری آزادی در ایران که وصیت حقیقی او به‌نسل‌های پس از خودش بود تجدید عهد می‌کنیم.
چنان‌که مسعود در اولین هفته‌های پس از انقلاب ضدسلطنتی بر سر مزار مصدق گفت: او به‌راستی «در میهن خود غریب، در خانه‌اش در تبعید و در عین زنده بودن، چونان شهید به‌سر برد».
در غروب دلگیر تهران در ۱۴اسفند ۱۳۴۵ از خاموشی مصدق مردم ایران ماتم‌زده بودند و سران دیکتاتوری وقت از شادی در پوست خود نمی‌گنجیدند که گویا حکومت‌شان برای همیشه تثبیت شده است. اما گذر تاریخ نشان داد که کدام طرف حقیقتاً پیروز است و کدام طرف به‌لعنت ابدی دچار می‌شود.
از پنجاه سال پیش تا امروز، مصدق در قلب‌های نسل در نسل ایرانیان زنده است و یاد و نام نیک او پیوسته تازه و تازه‌تر می‌شود. همین واقعیت، گویای شوق و تمایل مردم ایران به برپایی دولتی است که مصدق به‌رغم بحرانها و فشارهای داخلی و خارجی نمونه‌یی از آن را بنا نهاد. دولتی دمکراتیک، متکی به‌آراء مردم، مدافع منافع اصیل ملی و عاری از فساد و استبداد.
پس از ملی کردن صنعت نفت ایران، پیروزی بزرگ دیگر او اثبات این واقعیت است که برقراری یک دولت دموکراتیک در ایران امر ممکنی است.
دشمنی و کینه‌توزی آخوندها با او از کاشانی تا خمینی و خامنه‌ای به‌همین دلیل است که در عشق و دوستی مردم ایران به مصدق نفی خود را می‌بینند.
تجربه بزرگ تاریخ معاصر نشان داد که کودتای ننگین28مرداد و سقوط دولت مصدق توسط دولتهای وقت آمریکا و انگلیس به‌طور تاریخی راه را برای ظهور استبداد مذهبی در ایران و گسترش هیولای بنیادگرایی در منطقه باز کرد. بنابراین آرزوی تاریخی مصدق در مقاومتی تجسم یافته که برای سرنگونی استبداد مذهبی و برقراری آزادی و دموکراسی قیام کرده است.
شورای ملی مقاومت ایران مفتخر است که راه مصدق بزرگ را در مداری تکامل یافته، با اتکا به زنان و مردان از جان‌گذشته‌یی که به‌قول او «در راه آزادی و استقلال ایران عزیز از همه چیز خود می‌گذرند»، ادامه داده است.