مجموعه بحران های لاعلاج در دیکتاتوری ولی فقیه اکنون بحدی رشد و نمو یافته اند که رژیم آخوندی از سر استیصال و درماندگی ناچار به تاراج منابع ملی کشور شده است.
نمونه هایی مانند واگذاری بنادر استراتژیک، انعقاد قراردادهای ماهیگیری ترال، واگذاری فرودگاه های نظامی و یا مورد اخیر آن دادن «نفت مجانی» به عمده طرف های تجاری رژیم در شرق، از جمله آنان میباشند.
تاره ترین دسته گل خامنه ای به مردم ایران را می توان بخوبی در اعترافات نماینده سابق حکومت در اوپک رویت نمود.
وی در این رابطه گفته است: «بازار نفت جهانی است و چین و هند بعلت مصرف زیاد باید نفت خود را بر مبنای دیزاین پالایشگاه مربوطه خریداری کنند. این ۲ کشور خوراک نفت ایران را برای فراورش خود انجام داده‌اند و باید حتماً از ایران نفت بخرند. حالا اگر مفت هم می‌خرد این دست دولت و وزارت نفت هست. کاچی بهتر از هیچی» (سایت حکومتی تجارت نیوز۸ مهر ۱۴۰۰)
سیاست «کاچی بهتر از هیچی» نیز ترجمان غارت و تاراج سرزمینی است که بیش از ۷۰ درصد از مردم آن اکنون زیر خط فقر قرار دارند. دراین راستا نیز داده های حکومتی از وجود قریب «۳۰ میلیون» ایرانی سخن میگویند که «زیر خط مطلق» بسر می برند. اگر به این بحران انسانی، میزان اوال غارت شده از سوی متولیان و کارگزاران حکومتی را اضافه نمائیم، به یقین به پازل فساد، چپاول و غارت در رژیم آخوندی خواهیم رسید.
رسوایی های ولی فقیه در زمینه باج دادن به کشورهای خارجی تنها به یک یا چند مورد بسنده نمی کند، بلکه ریشه در سیاست راهبردی نظام آخوندی دارد.
همچنین ابعاد وطن فروشی و خاصه خرجی های خامنه ای زهر خورده بحدی است که علاوه بر انعقاد قراردادهای امنیتی و یا «سند ۲۵ ساله» با واگذاری جزایر استراتژیک کشور، فروش نفت ارزان و ارسال محموله های اهدایی به حزب الشیطان در لبنان و یا به بشار اسد خون ریز و همچنین فروش نفت با قیمت های بسیار نازل و زیر توافقات اوپک، بخشی از راهکاری راهبردی حکومت را تشکیل می دهند.
این گزارش حکومتی در ادامه ضمن اذعان به واقعیت های فوق می افزاید: «آمار فروش نفت ایران محرمانه است و مشخص نیست ایران چقدر نفت می‌فروشد. تخفیف نفتی دادن یا ندادن ما به چینی‌ها جزو سیاست‌های وزارت نفت است».!!
بدین سان رژیم درمانده ولی فقیه تلاش میکند تا با اهرم هایی مانند صادرات نفت و یا تجارت بای بک، یعنی نقت در مقابل کالا، تحریم های خرد کننده را دور زده و در بازارهای بین المللی، قدرت های خارجی به جان یکدیگر بیاندازد.
این سیاست نیز در سطح منطقه بحرانی خاورمیانه بویژه با کشورهای همسایه و و اسلامی صادق می باشد. نمونه های مانند تبادلات نفتی و گازی با کشورهای همسایه در مرزهای شمال شرقی، عراق و یا پاکستان از جمله آنان اند.
همبستگی ملی