در گفتارهای گذشته تا بدانجا رسیدیم که پس از اعلام حکومت نظامی در بیش از 16 شهر ایران از سوی دیکتاتوری پهلوی و از فردای کشتار خونین 17 شهریور در میدان ژاله تهران , دیگر دستگاه های امنیتی و نظامی در وضعیتی نبودند تا از گسترش و رشد جنبش علیه نظام پهلوی ممانعت بعمل آورند. تنها اهرم شاه مان ارتش و ساواک بود و بنظر بسیاری از کارشناسان , اشتباه آمیز ترین سیاست حاکم عنان گسیخته , همان به صحنه آوردن ارتش به خیابان ها بود, امر ی که در منطق خود بهترین فرصت را برای مردم بویژه در شب ها ایجاد کرد تا به نبرد با این ارگان سرکوبگر بپردازند. آمار بالای فراریان از ارتش, روحیه باختگی امیران و افسران و از هم پاشیدگی سلسله مراتب در ارتش شاه , نبود سوخت , اعتصاب کارگران قهرمان نفت و اعتصاب سراسری در بازارهای کشور به یقین تاثیرات بسزایی برای رشد جنبش و مردم داشت و به همینمیزان نیز دیکتاتوری را از نفس انداخته بود